obraz Lutra po śmierci
Istnieją trzy rodzaje judaizmu:
Omawiana judaizacja chrześcijaństwa oznacza jego poganizację. Żeby to zrozumieć trzeba zwrócić uwagę na to, że istnieją trzy podstawowe rodzaje judaizmu. Pierwszym z nich jest mozaizm. Tak go charakteryzował ks. M. Poradowski: „Mozaizmem nazywamy religię objawioną, czyli pochodzącą od Boga, przez pośrednictwo przywódców ludu żydowskiego, a głównie przez Mojżesza (stąd i nazwa: mozaizm). Istotnym, w mozaizmie jest to, że wiedza o Bogu (teologia) oraz nakazy moralnego postępowania (etyka) są, w sposób wyraźny, pozytywnie dane od Boga. Wyznawcami mozaizmu byli przede wszystkim Izraelczycy, naród wybrany przez Boga właśnie dla zachowania tej czystej, nieskażonej wiedzy o Bogu, o początkach życia człowieka na ziemi, o upadku człowieka (grzech pierworodny) i o obiecanym przez Boga Odkupicielu-Mesjaszu. Mozaizm przygotował ludzkość na przyjęcie Zbawiciela, mającego ludzkość odkupić oraz nauczyć ją pełni wiedzy o Bogu. Mozaizm przeto ma charakter religii objawionej, pozytywnej, danej człowiekowi od Boga”1.
Poza tym istnieje judaizm pogański, który ks. M. Poradowski nazywał po prostu judaizmem: „Judaizm natomiast jest religią żydowską, jako synteza wierzeń narodu żydowskiego, wytworzona w ciągu wieków przez sam naród żydowski; jest on religią naturalną, jest dziełem ludzkim a nie boskim; jest wytworem psychiki żydowskiej, jego dziejów, przeżyć, kultury. To religia plemienna, narodowa, a nawet coś więcej niż sama religia, bo to jest światopogląd żydowski i wyrosła, z tego światopoglądu, cywilizacja. Cywilizacja żydowska jest zrośnięta z religią żydowską (z judaizmem a nie mozaizmem), jest to cywilizacja sakralna. Można więc powiedzieć, że judaizm jest pogańską religią żydowską. Mozaizm, podobnie jak i inne wierzenia, wywarł potężny wpływ na judaizm, ale nigdy się z nim nie utożsamiał, lecz często był z nim w walce”2.
Czytając Pismo Święte, dostrzegamy, że opisuje ono nieustanny konflikt między mozaizmem a judaizmem pogańskim. Pierwszy przynosi trudne, ale wspaniałe objawienie Boże zapowiadające przyjście Zbawiciela jako cierpiącego Sługi Jahwe (zob. cztery pieśni w księdze proroka Izajasza). Pokazuje ono także chociażby, że należy miłować Boga i bliźniego oraz to, że cierpienie może spotykać niewinnych. Judaizm pogański wypacza z kolei każdą objawioną prawdę, odczytując ją po ludzku, z punktu widzenia interesów narodu żydowskiego, bądź jego obyczajów. Zbawiciel jawi się więc w nim jako polityczny przywódca, miłość obowiązuje tylko wobec Boga i współziomków, a cierpienie jest zawsze karą za grzech.
Jezus Chrystus dyskutując z faryzeuszami, sprzeciwiał się właśnie ich pogańskiemu judaizmowi. Pokazują to choćby wyraźnie słowa z Kazania na Górze: „Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mt 5, 43-44). Mojżesz nie otrzymał nigdy takiego prawa. Zbawiciel odwołał się jednak do jego interpretacji, którego dokonywali Żydzi.
Pogańskie myślenie było tak głęboko zakorzenione, że Chrystus spotykał się z nim także u swoich uczniów. Kiedy zapowiedział im, że musi cierpieć, usłyszał od Piotra: „Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie” (Mt 16, 22). To właśnie Apostołowie pytali Mistrza i to już po zmartwychwstaniu: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?” (Dz 1, 6). Oni także zdradzali zupełne niezrozumienie, kiedy widząc człowieka niewidomego od urodzenia, zwrócili się do Jezusa ze słowami: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on czy jego rodzice?” (J 9,2).
Problem ten był zresztą szeroko dyskutowany już w starotestamentalnej Księdze Hioba, w której Hiob, doświadczając wielu nieszczęść, spierał się z przyjaciółmi o to, czy są one zawinione czy nie. Konkluzja księgi jasno pokazuje, że nie można widzieć w każdym cierpieniu kary za konkretny grzech.
Mozaizm charakteryzował się występowaniem kapłaństwa, składaniem ofiar przepisanych przez prawo i pojawianiem się kolejnych proroków, którzy wielokrotnie piętnowali pogańskie myślenie i uczyli naród wybrany myśleć po Bożemu. Zanikł on w zasadzie wraz z nadejściem Chrystusa, który wypełnił stare prawo i przyniósł nowe prawo łaski. Od tego czasu nie pojawił się żaden nowy prorok. Wraz zaś z 70 rokiem, kiedy nastąpiło zburzenie Świątyni jerozolimskiej przez Rzymian, skończyło się także składanie ofiar, a wraz z tym działalność kapłanów.
Ci Żydzi, którzy nie przyjęli Chrystusa, uczynili to w imię pogańskiego judaizmu, któremu nie odpowiadał taki Zbawiciel. Odczekawszy 400 lat i oni jednak zauważyli, że sytuacja się zmieniła. Nie było kolejnych proroków, a Objawienie wydawało się niedokończone. Spisali wówczas Talmud, który jest komentarzem do Tory i reguluje wszystkie aspekty życia Żydów. Tak powstał judaizm rabiniczny. Charakteryzuje się on brakiem kapłanów. Zastąpili ich rabini, czyli nauczyciele prawa i znawcy pisma. Można więc powiedzieć, że judaizm rabiniczny jest pogańską religią, która ma niewiele wspólnego z Objawieniem.
Współcześnie judaizm ten podzielony jest na różne odłamy, do których zalicza się judaizm: ortodoksyjny, postępowy, konserwatywny, rekonstrukcjonistyczny, świecki i humanistyczny, mesjanistyczny.
Niektórzy wyróżniają chasydyzm jako czwarty podstawowy nurt judaizmu. Inni uważają, że należy on do judaizmu ortodoksyjnego. Oba te poglądy są błędne. Jest on bowiem przejawem kabały, a więc żydowskiej religii, która powstała po odrzuceniu chrześcijaństwa i judaizmu rabinicznego. Zakłada ona, że Stary Testament zawiera ukryty szyfr, który mówi o tym, że wybrani, wtajemniczeni ludzie są bogami, którzy powinni panować nad światem. Kabała opiera się na neoplatonizmie i magii. Jest religią masonów. Powstała także kabała chrześcijańska (odczytująca Nowy Testament jako szyfr o tej samej treści). Była to religia różokrzyżowców.
(...)
Michał Krajski
1
Już ks. Michał Poradowski wskazywał na to, że protestantyzm to
zjudaizowane chrześcijaństwo. Ks. M. Poradowski, Kościół od wewnątrz
zagrożony, Wrocław 1994, 34. Na temat powstały m.in. dwie interesujące
prace. Pierwszą z nich jest dzieło Heinricha Graetza pt. „Influence of
Judaism on the Protestant Reformation” z 1867 r., a drugą praca Louisa
Izraela Newmana pt. „Jewish influence on christian reform movements” z
1925 r.
2Tamże.
całość na:
za zgodą: http://prawy.pl/77200-50-argumentow-za-tym-ze-protestantyzm-to-zjudaizowane-chrzescijanstwo/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz