Carta aberta do Capítulo Geral da Congregação dos Filhos do Santíssimo Redentor aos Bispos, Padres, Religiosos e fiéis católicos reunido em Papa Stronsay, Escócia, Santa Terezinha do Menino Jesus, aos 3 de Outubro – São Geraldo Majella, aos 16 deOutubro de 2025

Congregação dos Filhos do Santíssimo Redentor Redentoristas Transalpinos

Carta aberta do Capítulo Geral da Congregação dos Filhos do Santíssimo Redentor aos Bispos, Padres, Religiosos e fiéis católicos reunido em Papa Stronsay, Escócia, Santa Terezinha do Menino Jesus, aos 3 de Outubro – São Geraldo Majella, aos 16 deOutubro de 2025

Caros fiéis, Viva Jesus nosso amor e Maria, nossa esperança! É com um coração pesado e com grande tristeza que escrevemos a todos. O que nos une é o nosso grande amor a nossa Santa Mãe e Esposa de Cristo, a Igreja Católica, por quem os mártires derramaram o seu sangue e os santos deram suas vidas. É este amor que nos força a expressar uma verdade que é difícil, mas essencial. (Luc. 12, 4-9) Assim como os senhores, nós também entretivemos uma grande esperança por muitos anos. Nós acreditávamos que era possível viver como fiéis filhos da Tradição dentro das estruturas da Igreja moderna. Nós acreditávamos que as antigas e belas tradições de nossa Fé, sobretudo a Missa Tradicional de sempre, seriam dadas de volta a nós legitimamente. Isto nos deu esperança, especialmente durante o tempo de Bento XVI. Nós esperávamos confiantemente que seria possível praticarmos a fé de nossos pais na Igreja. Nós não sabíamos o quanto errado estávamos! Após anos de provações e de experiência nós chegamos à triste conclusão de que a Fé Católica Tradicional, a Fé de todos os tempos e de todos os Santos é incompatível com a nova e moderna Igreja, fruto do Concílio Vaticano II. Estas coisas simplesmente não podem coexistir em um mesmo corpo. Já que nós profundamente amamos e honramos a Missa Tradicional e não podemos renunciar a Santa Missa dos séculos e dos Santos, esta nova Igreja não nos quer. Por causa de nossa fidelidade, nós fomos considerados como teimosos, difíceis e rebeldes; desenganos e caluniados numa infinita aspereza. Esta carta é um apelo a todos aqueles que sentem que há algo tremendamente errado na Igreja ou que pensam que a a nova Igreja e a Fé imutável podem coexistir pacificamente. Ai! Permitam-nos declarar a triste verdade de que a nossa experiência claramente mostra isto como sendo impossível. Certamente esta nova Igreja chocaria todos os Santos Papas, que constantemente declararam que o indiferentismo religioso é um mal muito grande, absolutamente incompatível com a Fé Católica. Nós lhe asseguramos que não seremos cúmplices pelo nossos silêncio diante desta contínua destruição da Igreja. Nós precisamos falar algo em algum momento, e que melhor momento que agora? Depois de 17 anos como uma comunidade dentro das estruturas da Igreja, nós fomos continuamente isolados e perseguidos. Particularmente, nos últimos anos, o Bispo de Christchurch nos fez ser como a rejeição e a escória da terra. Por seus numerosos decretos e seu recurso a Roma, ele buscou expulsar nossos monges de sua diocese. Ele quer exilar para sempre de suas famílias e de seu país quinze vocações nativas. Nós declaramos que um dever maior nos proíbe isso. Enquanto ainda houver uma única alma que nos peça o Santo Sacrifício da Missa, os Sacramentos e auxílio espiritual, pela graça de Deus, nós não desertaremos nosso posto. O Bom Pastor nos compele a entregar nossas vidas por Suas ovelhas e manter o lobo faminto longe. É o nosso dever de caridade, segundo a Teologia e a Lei Canônica. Por quê? Porque a corrente de comando foi quebrada. A autoridade, na Igreja, é ministerial (servir a Nosso Senhor), não absoluta (fazer o que quisermos): ela obriga porque ela é em si obrigada a Cristo, ao depósito da Fé, ao Magistério Constante. Quando um superior retira-se de sua obediência a Cristo Rei, seu comando não é mais o braço de Cristo, mas uma mera ação humana. (S.T., IIa Iiae, q. 104, a. 5). Estes prelados desobedecem a Deus. E então, tendo estilhaçado a corrente do comando de Deus, eles tentam invocar a obediência religiosa sobre matérias que destroem a Igreja e tiram a Santa Missa. Tolle Missam, Tolle Ecclesiam – Tire a Missa, destrua a Igreja (Lutero). Não! Nós devemos obedecer a Deus antes de obedecer ao homem. Portanto, abraçando com força e energia a nossa profunda comunhão com nossa Santa Mãe, a Igreja, nosso dever diante de Nosso Senhor Jesus Cristo e diante das almas demanda que nós declaremos que: Repudiamos Amoris Laetitiae, que permite a Sagrada Comunhão a casais vivendo em pecado. Repudiamos Traditionis Custodes, que persegue a Missa e os Católicos. Repudiamos Fiducia Supplicans, que permite a bênção de pares do mesmo sexo. Repudiamos o “Documento sobre a Fraternidade Humana”, que declara que Deus quer todas as religiões. Repudiamos a falsa teologia das “igrejas irmãs” e da “comunhão parcial”. Repudiamos os falsos pastores que triunfalmente entronizaram o ídolo da Pachamama na Basílica de São Pedro. Repudiamos a Francisco pedindo perdão pelo herócio católico que jogou este ídolo no rio Tibre. Repudiamos o flagelo do indiferentismo religioso na Nova Zelândia e em toda a Igreja. Repudiamos o ato dos Bispos da Nova Zelândia de fechar as igrejas e negar os Sacramentos, covardemente submetendo-se à opressão do Covid-19. Repudiamos o Bispo de Christchurch recebendo, na Quarta-feira de Cinzas, as cinzas do bispo anglicano de Christchurch. Repudiamos a corrupção das crianças e o escândalo dado aos inocentes pelos maus programas catequéticos. Repudiamos a Francisco ensinando que todas as religiões são línguas diferentes e perguntando “se o meu Deus é mais importante que o seu?” Repudiamos o silêncio daqueles bispos que falharam a se levantar contra tal traição da Fé. Repudiamos a Igreja Sinodal como diferente da Divina constituição da Igreja Católica. Repudiamos a atual destruição e humilhação da Santa Madre Igreja. Repudiamos a todos os ataques que menosprezam a Igreja em seu dogma, moral, Sacramentos e disciplina com o novo culto do homem. A todos os que lêem isto: Até quando esta porcaria vai durar? Qualquer que seja o custo, nós diremos com o Apóstolo: Seja anátema! A todos os que lêem isto: Até quando esta porcaria vai durar? Qualquer que seja o custo, nós diremos com o Apóstolo: Seja anátema! “Mas, ainda que nós mesmos ou um anjo do céu vos anuncie um Evangelho diferente daquele que vos temos anunciado, seja anátema. Como já vo-lo dissemos, agora de novo o digo: se alguém vos anunciar um Evangelho diferente daquele que recebestes, seja anátema.” (Gal 1, 8-9) Não permaneçam em silêncio! Defendam a Fé de nossos Pais! “Ainda que todas as nações pertencentes ao reino do rei lhe obedeçam, de tal sorte que cada um se aparte do Jugo da lei de seus pais e se submeta às ordens do rei, eu, meus filhos e meus irmãos seremos fiéis à Aliança dos nossos pais.” (I Mac 2, 19-20) “Pelo contrário, está escrito (Atos 5, 29): É preciso obedecer a Deus antes dos homens. Às vezes as coisas que são comandadas pelo superior são contra Deus. Portanto, superiores não podem ser obedecidos em tudo.” – Sto. Tomás de Aquino (S.T., IIa Iiae, q. 104, a. 5) Expecta Dominum, Viriliter Age et Confortetur cor tuum. Espera no Senhor, haja virilmente e conforte-se o teu coração. (Salmo 26, 14) Gaude, Maria Virgo... Alegrai-Vos, ó Virgem Maria; Vós sozinha destruístes todas as heresias do mundo.

Signatures: Fr Michael Mary. F.SS.R.Fr Anthony Mary, F.SS.R.Br Nicodemus Mary, F.SS.R.Br Paul Mary, F.SS.R.Br Dominic Mary, F.SS.R.Fr Magdala Maria, F.SS.R.Fr Martin Mary, F.SS.R.Br Xavier Maria, F.SS.R. Br Alfonso Maria, F.SS.R.Fr Seelos Maria, F.SS.R.Fr Celestine Maria, F.SS.R.Br Maksymilian Maria, F.SS.R.Br Charles-Marie, F.SS.R.Br Damasus Maria, F.SS.R.Br Bogumił Maria, F.SS.R.Br Francisco Maria, F.SS.R.Br Ernest Maria, F.SS.R. Br Hyacinth Maria, F.SS.R.Br Gabriel Maria, F.SS.R.Br Dysmas.Br Ignatius Maria.Br Aloysius Maria.Br Zacchaeus Maria.Br Gerardo.Br William.

za: https://papastronsay.com/resources/documents/2025%20Open%20Letter%20Portuguese.pdf?fbclid=IwY2xjawNjYZxleHRuA2FlbQIxMABicmlkETBwZ0Y5emt0ajZ1NTV2dHgwAR5uTAJbrsFP0rYp7xwciUNaTBwf_b_DSAFAFIijrX0_KZBXRUljIU0obaeW6Q_aem_IuRw-5zRd0R6M0EDjPhN-w

Open Letter to the Catholic Bishops, Priests, Religious and Faithful from the General Chapter of the Congregation of the Sons of the Most Holy Redeemer Being held in Papa Stronsay, Scotland St Therese of the Child Jesus, 3rd October – St Gerard Majella 16th October, 2025

Congregation of the Sons of the Most Holy Redeemer Transalpine Redemptorists

Open Letter to the Catholic Bishops, Priests, Religious and Faithful from the General Chapter of the Congregation of the Sons of the Most Holy Redeemer Being held in Papa Stronsay, Scotland St Therese of the Child Jesus, 3rd October – St Gerard Majella 16th October, 2025

Dear Faithful, Live Jesus our love and Mary our hope! It is with a heavy heart and great sadness that we write to you. What unites us is our great love for our Holy Mother, the Catholic Church and Bride of Jesus Christ, for whom the martyrs shed their blood and the saints gave their lives. It is this love that forces us to express a truth that is difficult, however essential. (Lk. 12: 4-9) Just like you, we too have cherished great hope for many years. We believed it was possible to live as faithful children of the Tradition within the structures of the modern Church. We believed that the old and beautiful traditions of our Faith, in particular the Latin Mass of all times, would be rightfully returned to us. This gave us hope, especially during the time of Benedict XVI. We confidently expected that we would be able to freely practise the Faith of our Fathers in the Church. We didn’t know how wrong we were! Through years of trials and experience we have come to the unfortunate conclusion that the Traditional Catholic Faith, the Faith of all times and of the saints, is incompatible with the new, modern Church, the fruit of the Second Vatican Council. They simply cannot coexist in one body. Since we deeply cherish and honour the Traditional Latin Mass and cannot give up the Holy Mass of the centuries and of the saints, this new Church does not want us. Because of our fidelity, we have been considered stubborn, difficult and rebellious; stitched up and lied about in never-ending acrimony. This letter appeals to all who sense that something is tremendously wrong in the Church or who think that the new Church and the unchanging Faith can peacefully coexist. Alas! Allow us to state the sad truth that our experience clearly shows this to be impossible. Surely this new Church would shock all the holy Popes who declared time and again that Religious Indifferentism is a very great evil, absolutely incompatible with the Catholic Faith. We tell you, we will not be complicit by silence in this ongoing destruction of the Church. We must speak up at some time and what better time than now? After 17 years as a community within the structures of the Church, we have been continually isolated and harassed. More especially these last years the Bishop of Christchurch has made us to be as the offscouring or scum of the earth. By his numerous Decrees and recourse to Rome he has sought to expel our monks from the diocese. He wants to have fifteen local vocations perpetually exiled from their families and homeland. We tell you now, higher duty forbids it. So long as there is but one soul that asks us for the Holy Sacrifice of the Mass, the Sacraments or spiritual help, with God’s grace we will not desert it. The Good Shepherd urges us to lay down our lives for His sheep and keep the hungry wolf at bay. It is our duty in charity, in theology and by Canon Law. Why? Because the chain of command has been broken. Authority in the Church is ministerial (serving Our Lord), not absolute (doing whatever it likes): it binds us because it is itself bound to Christ, to the deposit of the Faith, to the constant Magisterium. When a superior departs from his own obedience to Christ the King, his command is no longer the arm of Christ but the gesture of a man. (S.T., IIa IIæ, q. 104, a. 5) These churchmen disobey God. And then, having shattered the chain of God’s command they attempt to invoke religious obedience for matters that deplete the Church, and take away the Holy Mass. Tolle Missam, Tolle Ecclesiam – Take away the Mass, you destroy the Church (Luther). No! We must obey God before Man. And therefore, cleaving with might and main to our deep communion with our Holy Mother the Church, our duty before our Lord Jesus Christ and towards souls demands that: We repudiate Amoris Laetitia permitting Holy Communion to couples living in sin. We repudiate Traditionis Custodes’ persecution of the Mass and Catholics. We repudiate Fiducia Supplicans permitting the blessing of same-sex couples. We repudiate “The Document on Human Fraternity” stating that God wills all religions. We repudiate the false theology of “sister churches” and “partial communion”. We repudiate the false shepherds who triumphantly processed the Pachamama idol in St Peter’s. We repudiate Francis apologising for the heroic Catholic who threw that idol into the Tiber. We repudiate the scourge of religious indifference in New Zealand and throughout the Church. We repudiate the New Zealand Bishops’ acts of closing churches, and denying the sacraments in cowardly submission to the Covid-19 oppression. We repudiate the Bishop of Christchurch receiving his ashes on Ash Wednesday from the Anglican bishop of Christchurch. We repudiate the corruption of children, and scandal given to the innocent through evil catechetical programs. We repudiate Francis teaching that all religions are as different languages, and asking “Is my God more important than yours?” We repudiate the silence of those bishops who failed to speak out against that betrayal of the Faith. We repudiate the Synodal Church as distinct from the Divinely constituted Catholic Church. We repudiate the ongoing destruction and humiliation of our Holy Mother the Church. We repudiate those who attack or undermine the Church in her dogma, morals, sacraments, or discipline with a new cult of man. To all who read this: How long will all this nonsense go on? Whatever may be the cost to us, with the Apostle we must say: Anathema! “But though we, or an angel from heaven, preach a gospel to you besides that which we have preached to you, let him be anathema. As we said before, so now I say again: If any one preach to you a gospel, besides that which you have received, let him be anathema.” (Gal. 1:8-9) Do not remain silent! Defend the Faith of our Fathers! “Although all nations obey King Antiochus, so as to depart every man from the law of his father and consent to his commandments: I and my sons and my brethren will obey the law of our fathers.” (1 Maccabees 2:19-20) “On the contrary, it is written (Acts 5:29): We ought to obey God rather than men. Now sometimes the things commanded by a superior are against God. Therefore, superiors are not to be obeyed in all things.” — St. Thomas Aquinas (S.T., IIa IIæ, q. 104, a. 5) Expecta Dominum, Viriliter Age et Confortetur cor tuum. Expect the Lord, Do Manfully, and let thy Heart Take Courage. (Ps 26:14) Gaude, Maria Virgo… Rejoice, O Virgin Mary; thou alone hast crushed all heresies in the whole world.

Signatures: Fr Michael Mary. F.SS.R.Fr Anthony Mary, F.SS.R.Br Nicodemus Mary, F.SS.R.Br Paul Mary, F.SS.R.Br Dominic Mary, F.SS.R.Fr Magdala Maria, F.SS.R.Fr Martin Mary, F.SS.R.Br Xavier Maria, F.SS.R. Br Alfonso Maria, F.SS.R.Fr Seelos Maria, F.SS.R.Fr Celestine Maria, F.SS.R.Br Maksymilian Maria, F.SS.R.Br Charles-Marie, F.SS.R.Br Damasus Maria, F.SS.R.Br Bogumił Maria, F.SS.R.Br Francisco Maria, F.SS.R.Br Ernest Maria, F.SS.R. Br Hyacinth Maria, F.SS.R.Br Gabriel Maria, F.SS.R.Br Dysmas.Br Ignatius Maria.Br Aloysius Maria.Br Zacchaeus Maria.Br Gerardo.Br William.

za: https://papastronsay.com/resources/documents/2025%20Open%20Letter.pdf?fbclid=IwY2xjawNjYmtleHRuA2FlbQIxMABicmlkETBwZ0Y5emt0ajZ1NTV2dHgwAR5Lxr6pcFbeYNRZ_v0DGKqfn-eUBLVOjpudOS-SjYCHkrYlyeTyhFg5iSXbAw_aem_z7uQBQWIkcl1dKF7xMGAxw

Kazanie ks. Karola w Nagasaki (19.10.2025)

Śladami o. Maksymiliana w Japonii - wykład wstępny (15.10.2025)

#MI #rycerstwoniepokalanej Pielgrzymka z okazji 25-lecia odnowienia Rycerstwa Niepokalanej w tradycyjnej formie.

Kazanie ks. Onody w kościele 16 japońskich męczenników w Nagasaki (tlum. Ks. Stehlin)

Przegląd tradycjonalistyczny #165 - Kamil Klimczak, Piotr Błaszkowski

Przegląd tradycjonalistyczny #164 - Kamil Klimczak, Piotr Błaszkowski

LIST OTWARTY młodych rodzin i wiernych Kościoła katolickiego korzystających z posługi FSSPX skierowany do J. E. Księdza Arcybiskupa Józefa Kupnego.

ZAMIECZONY NA platformie WIELKA POLSKA KATOLICKA: https://wielkapolskakatolicka.pl/polecamy/10814-list-otwarty-do-jego-ekscelencji-abp-jozefa-kupnego?

Młode rodziny i wierni Archidiecezji Wrocławskiej korzystający z posługi FSSPX

Kuria Metropolitalna Wrocławska ul. Katedralna 13 50-328 Wrocław

LIST OTWARTY Najprzewielebniejszy Księże Arcybiskupie, Pasterzu Archidiecezji Wrocławskiej, nasz Pasterzu,

ośmielamy się w imieniu młodych rodzin, osób pracujących i studiujących, przyszłych księży i sióstr zakonnych wrocławskiej wspólnoty, i kolejnych tysięcy wiernych z całej Polski, odpowiedzieć na komunikat Waszej Ekscelencji z dnia 27 sierpnia 2025 r. i jego kontynuację. Jesteśmy przekonani, iż dokument skierowany do wiernych archidiecezji wypływa z serca i dobrych intencji Waszej Ekscelencji. Naszą najszczerszą wolą jest, aby refleksje i rozmowy, które będą tego dokumentu owocem, przyczyniły się do wzajemnej modlitwy i dążenia do poznania prawdy. Sami zapewniamy o modlitwie i prosimy o nią Waszą Ekscelencję. Lecz stało się teraz, iż nasz Kościół, nasza Matka wyklucza nas i pozycjonuje jako niepokorny margines, co jest dla nas bardzo bolesne. Bo jeśli Pasterze mają walczyć z owcami — cóż pozostanie po tym wszystkim? Doświadczeniem naszym są niezliczone rozmowy przeprowadzone z duszpasterzami wspólnot, proboszczami parafii, a nawet biskupami naszych diecezji. Ekscelencjo, proszę wierzyć, iż dołożyliśmy wszelkich starań, aby zrozumieć dlaczego kościoły pustoszeją, a seminaria przestają istnieć. Zagubienie i poczucie niestabilności stawało się coraz bardziej dojmujące, zaczęliśmy zabiegać o możliwość rozmowy na temat — coraz częściej i głośniej podnoszony — Mszy Św. Wszechczasów i działalności Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X (FSSPX), które w dobie zamykania kościołów, buduje nowe. Niejeden z nas, wchodząc do kaplic Bractwa, miał obawy czy nie spotka zamkniętego czy agresywnego środowiska — tymczasem, doświadczył zrozumienia i stałej motywacji do duchowego i intelektualnego rozwoju. Anegdotyczne są już długości kolejek do sakramentów w FSSPX, które były dla wielu z nas nowością, a dla naszych przodków najważniejszym elementem katolickiego życia. Do niedawna zupełnie nam nieznane, misja i dzieło Arcybiskupa Lefebvre'a uwidacznia się stale w kolejnych setkach dusz przybywających co tydzień, by poznać Mszę Św. Wszechczasów. Poznaliśmy harmonię w świecie pełnym niestabilności, zmienności i relatywizmu. Piękno, ład, wzniosłość, za którymi tęskni serce każdego człowieka, stało się dla nas niespodziewanie osiągalne. Liturgię w klasycznej formie rytu rzymskiego odkryliśmy jak skarb, dotąd zakryty przed nami. A “gdzie skarb twój, tam serce twoje” (Mt 6,21), więc — sami będąc w niezasłużony sposób częścią tej pięknej rzeczywistości — nie możemy zatrzymywać tego daru dla siebie, nie możemy nie dzielić się nim z wiernymi naszej archidiecezji. Praktycznie każdy z nas został wychowany i uformowany w nowym, obecnym nauczaniu Kościoła, które jest efektem Aggiornamento i owocem Soboru Watykańskiego II. Musieliśmy szukać, by poznać to, co pozostało od tamtego czasu ukryte. Piszemy więc te słowa świadomie. Znaliśmy tylko nową Mszę i nowy głos Kościoła na nowe czasy, dlatego widząc duchowe spustoszenie, jakie dokonało się w naszych rodzinach i wśród naszych przyjaciół, nie wybaczylibyśmy sobie teraz bierności. Musimy stanąć w bolesnej prawdzie o otaczającej nas rzeczywistości. Prawdzie unieważnionych, zniszczonych małżeństw; rodzeństwa, które straciło wiarę; przyjaciół, którzy wychowani w duszpasterstwach stali się najzacieklejszymi wrogami Kościoła; rozpowszechnionych nałogów; normalizowanego współżycia przedmałżeńskiego, często sponsorowanego przez „wierzących” rodziców; wspólnego mieszkania przed ślubem — przy aprobacie spowiedników; powszechnego traktowania katolicyzmu jak folkloru, a księży — w najlepszym wypadku — jako działaczy charytatywnych ze zrzuconymi pod hasłem: “ksiądz też człowiek” sutannami, zaś w najgorszym — jak oprawców i współsprawców skandali seksualnych. Na tym tle szczególnie jaskrawo jawi się, będący naszym doświadczeniem, fundamentalny brak przygotowania do małżeństwa w nowym nauczaniu Kościoła. Młodzi ludzie przyjmują ten sakrament bez zrozumienia jego natury i celu, często bez elementarnej wiedzy o tym, jak uświęcić siebie i rodzinę. Za cel bowiem stawiane jest samospełnienie i bliskość, a nie zrodzenie potomstwa oraz oddanie swojego życia za zbawienie współmałżonka. Zezwala się na śluby jednostronne, na śluby międzywyznaniowe, na śluby bez Pana Boga, w których przez brak wiary nie będzie żadnego fundamentu. Najczęściej wierzącymi są jeszcze jedynie dziadkowie, dla których urządza się ślub kościelny. Przysięgamy sobie wierność, miłość i wychowanie dzieci w wierze, nie rozumiejąc wierności, nie mając możliwości poznania prawdy o miłości i skazując dzieci na nieuchronny ateizm. Zastanowiliśmy się, w którym pokoleniu w rodzinach naszych oraz naszych znajomych, następuje odejście od wiary. Ilu z naszych bliskich przystępuje regularnie do sakramentów, zachowuje post, wierzy. Czy znane hasło “Bierzmowanie – oficjalne pożegnanie z Kościołem” powinno być wypowiadane — tak jak to ma miejsce obecnie — z przekąsem, czy raczej z drżeniem? Dlatego zadaliśmy sobie pytanie: która właściwie Msza Św. wychowała, i która nauka uformowała naszych pobożnych dziadków? Oni często nie mając w młodości niczego oprócz wiary, dali nam dzięki niej wszystko. Przeżycia wielu pokazują, że w duszpasterstwach, zamiast solidnej formacji, proponuje się kursy ograniczone do porad psychologicznych czy socjologicznych; do częstego, celowego lub nie, utwierdzania w grzechu nieczystości w imię tzw. “spokoju ducha” i z obawy przed zniechęceniem do Kościoła. W sakramencie spowiedzi u jednego księdza można usłyszeć, że grzechem jest coś, co według innego spowiednika nim nie jest. Pod szyldem “równouprawniania” — nawet w służbie ołtarza — nie dane jest poznać odpowiedzialnej roli mężczyzny i ojca; pięknej roli kobiety i matki; faktu, iż są one inne, ale uzupełniające się, że jedna nie ma prawa zastąpić drugiej, że dopiero po poznaniu ich wiecznej natury, wypełni się ta najpiękniejsza misja, jaką jest małżeństwo, rodzicielstwo i służba Kościołowi. W konsekwencji ci, którzy po latach odkrywają prawdę, muszą na nowo odkrywać swoje powołanie, często już zranieni, pogubieni, z rodzinami wystawionymi na poważne próby. To dramat całych pokoleń, które zostały pozbawione odpowiedniego przygotowania do życia we wspólnocie. Z bólem słyszymy o braku święceń i kolejnych odejściach ze stanu duchownego. Księża i siostry zakonne, będący autorytetami okresu naszej formacji, porzucają swoje śluby, częstokroć borykając się z depresją. Pomimo tego wszystkiego, wydaje się, iż nasi hierarchowie zdają się być bardziej zaniepokojeni faktem, a nie powodami, wzrostu powołań w tzw. Tradycji Katolickiej, budową nowych świątyń czy potrzebą ciągłego zwiększania liczby Mszy Św. ze względu na nowych wiernych, niemogących się już pomieścić w kaplicach i kościołach FSSPX. Jeśli nie nasze słowa, to niech widoczne owoce ukażą, iż odkrycie Tradycji Katolickiej jest po prostu odkryciem prawdy katolickiej. Z serca apelujemy o zaprzestanie walki z tą prawdą. Księże Arcybiskupie, pragnęliśmy i pragniemy jedynie sacrum, porządku i piękna. Nie możemy pozwolić, żeby katolicyzm kojarzył się z ulotnymi emocjami; szarfami, tamburynem i glosolaliami; nową architekturą i muzyką wzbudzającą zażenowanie, i infantylizmem na mediach społecznościowych. Jakie efekty mogło przynieść “uatrakcyjnianie” tego co najświętsze? Zapewniamy o naszej gotowości do współdziałania na rzecz powrotu odwiecznego, właściwego stanu rzeczy. Owczarnia Ekscelencji jest niemała. Niech tak oznacza znów tak, a nie będzie nie. Ufamy, i o to samo apelujemy, niemal dwutysiącletniemu, niezmiennemu nauczaniu Kościoła oraz Mszy Św. Wszechczasów, która uformowała świętych Kościoła katolickiego. Modlitwy liturgiczne ułożone przez największych nauczycieli Kościoła (św. Hilarego z Poitiers, św. Damazego, a ostatecznie św. Grzegorza Wielkiego), były wypowiadane przez wszystkich największych doktorów i męczenników Kościoła: św. Tomasza z Akwinu, św. Jana od Krzyża czy św. Andrzeja Bobolę. Czy liturgia tylu odwiecznych, katolickich modlitw, wznoszonych we wszystkich czasach wymagających heroizmu, wydając tylu świętych mężczyzn i kobiet, nie stanowi po dziś dowodu swojej mocy? To odkrycie — niczym pierwszy oddech pełną piersią — było, bez mała, najpiękniejszym wydarzeniem w naszym życiu, które zmieniło każdy jego aspekt. Powtórzymy raz jeszcze: to skarb dostępny dla każdego. Zrozumieliśmy, iż każdy zda rachunek przed Bogiem, przed żoną/mężem, przed własnymi dziećmi, z obietnicy, którą złożyliśmy na chrzcie i sobie nawzajem. Czy możemy pozwolić sobie na mierność tłumaczoną znakami czasów, czy też demotywującymi hasłami, że “przecież zawsze były kryzysy”? Gdzie w tym odpowiedź na Boże wezwanie, na misję i powołanie, które rozpalało św. Ignacego Loyolę i jego duchowych synów, patrona Polski św. Stanisława Kostkę czy św. Alojzego Gonzagę, którzy nawet w obliczu cierpienia, choroby, plagi, epidemii czy śmierci nieśli Chrystusa wszędzie, zawsze, bez kompromisu, rozumiejąc, że umrzeć dla świata, to żyć dla Miłości, dla Chrystusa. Gdzie jest konsekwencja w stawianiu ich na katechezach za przykład, by potem w dobie pandemii zamykać kościoły, bać się dotknąć Najświętszego Ciała Chrystusa, celebrować Msze Św. w maseczkach, a w końcu pozwolić wiernym umierać bez sakramentów. Niemal bezpowrotnie zabito ducha w najmłodszych, a strachem zapędzono przed ekrany starszych. Duża część z tych osób już nie wróciła. W okolicznościach, gdy kościoły były zamknięte, a wiernym ograniczono lub uniemożliwiono dostęp do sakramentów świętych, Bractwo św. Piusa X dało nam dowód bezwarunkowego macierzyństwa Kościoła. Zdajemy sobie sprawę z brutalności tych faktów, jednakże wciąż je przemilczając i powtarzając te same schematy, nie możemy oczekiwać innych rezultatów, nie możemy być katolikami — nie zbawimy siebie i nie zdobędziemy dusz dla Naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przytoczone wyżej słowa są wyrazem niedawnych doświadczeń dziesiątek tysięcy ludzi, również nas. Odnoszą się także bezpośrednio do dobrze znanej sytuacji Duszpasterstwa Wiernych Tradycji Łacińskiej we Wrocławiu, zaleconego w liście Waszej Ekscelencji jako jedyne i właściwe miejsce do celebrowania Najświętszej Ofiary. Wiele osób, którym przez zamknięte kościoły dano poznać Mszę Św. Wszechczasów, uczestniczyło również we Mszy Św. (wtedy jeszcze w Kościele NMP na Piasku) i w życiu właśnie tego duszpasterstwa. Po osobistych więc doświadczeniach, z całym szacunkiem, nie możemy niestety z czystym sumieniem zgodzić się z polecającymi słowami Księdza Arcybiskupa. Aby uzasadnić przejście bardzo dużej liczby wiernych pod opiekę duchową FSSPX, wystarczy podać przykład, który jest emblematyczny dla całego, obecnego stanu rzeczy tzw. duszpasterstw indultowych. W okresie zamykania kościołów najświętsza ofiara Mszy Św. była na Piasku wielokrotnie przerywana, by upominać na głos poszczególnych wiernych, którzy nie mieli na przykład założonych na usta maseczek (nawet z powodów zdrowotnych). Działo się niestety to wszystko przed Najświętszym Sakramentem. Msza Św. indultowa obłożona wieloma obostrzeniami i zakazami, zdała nam się być sankcjonowaną rekonstrukcją niemalże tylko pewnej formy zewnętrznej (vide bulla Quo primum tempore). Ministranci, którzy uczęszczali, nawet sporadycznie i z różnych powodów, na Mszę Św. celebrowaną w FSSPX, mieli zakaz służenia do Mszy Św. w Duszpasterstwie archidiecezji. Obowiązywała zasada wykluczenia bez tłumaczenia. Co najważniejsze, próby rozmów na ten temat z opiekunem Duszpasterstwa Wiernych Tradycji Łacińskiej w Archidiecezji Wrocławskiej były bezskuteczne, a wierni skutecznie zbywani. Ból, który wiązał się z wewnętrznym rozerwaniem potęgowanym przez wydawane przez hierarchię komunikaty o “posłuszeństwie ponad wszystko”, było momentami trudno opisać. Ale ile jeszcze rodzin musi odpaść od wiary, aby zrozumieć, iż katolik nie może żyć posłuszny błędom? Rzeczy absolutnie potępione jeszcze chwilę temu (m.in. w Syllabusie Errorum) stały się oficjalnym nauczaniem Kościoła. Apostazje stały się powszechnością. Czy możemy pozostać posłuszni, dla samego posłuszeństwa, w drodze do sekularyzacji? Święty Apostoł Paweł, a za nim św. Atanazy Wielki i przywołany św. Tomasz z Akwinu podali nam dokładnie na czym polega katolickie posłuszeństwo. Widzimy jasno, to nie ziarno — odwieczne lekarstwo, nauka i Msza Św. powinny były się zmienić, lecz my — robotnicy, i nasza postawa w obliczu danych nam czasów. Widoczny kryzys Kościoła od każdego z nas wymaga, za cenę wygody czy nawet życia, użycia wszystkich sił by z niego wyjść. Jesteśmy słabi, nic nie zdziałamy bez łaski, nic dzięki własnym siłom. Ufni w jedynie Jej moc, aktywnie stajemy przy naszej Matce — Wiecznym Rzymie na dobre i na złe. Pomóżmy zmienić się, wrócić do katolickiej Tradycji, swoim rodzinom, parafiom i diecezjom, poczynając od siebie samych. Chodzi przecież o zbawienie. Kochać, to znaczy pomóc powstać, a nie odwracać wzrok. Wspomniany w komunikacie, nieuregulowany status kanoniczny FSSPX oznacza ni mniej, ni więcej — bezkompromisowość w dalszym kontynuowaniu i wyrażaniu przez Bractwo chęci współpracy na rzecz uzdrowienia Kościoła i zjednoczenia wokół jednej, katolickiej prawdy. Widzimy wszakże, jak wielu kapłanów i wiernych dobrej woli walczy o to każdego dnia. Wsparci więc niezliczonymi przykładami, zaświadczamy, iż miejscami, w których bez wątpienia Msza Święta celebrowana jest w sposób godziwy i oddający najwyższą cześć Bogu, a nauka Kościoła katolickiego pozostała zachowana, są kaplice i kościoły FSSPX. Proszę nam wierzyć, iż szczerze pragniemy, żeby te słowa odnosiły się również do każdego zgromadzenia, diecezji i parafii w naszym kraju i na świecie. Ufamy, że przy Bożej pomocy tak właśnie kiedyś się stanie. Księże Arcybiskupie, z całą mocą powtarzamy, iż nie sprzeciwiamy się zwierzchnictwu papieża, nie jesteśmy w opozycji wobec hierarchii Kościoła — pokazała to m.in. tegoroczna Międzynarodowa Pielgrzymka Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X do Rzymu w roku jubileuszowym. Celebracja liturgii tradycyjnej Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X odbyła się nie w odłączeniu, ale w komunii z Rzymem na tle Koloseum, w której uczestniczyło tysiące wiernych tradycji w Wiecznym Mieście, setki duchownych i osób konsekrowanych. Podczas każdej Mszy świętej urzędujący na Stolicy Piotrowej Papież i Wasza Ekscelencja wymieniani są zawsze w Kanonie. Zapewniamy o modlitwie za naszego Ojca Świętego, którego nigdy nie przestaliśmy traktować jak ojca i widoczną Głowę Kościoła katolickiego. Jesteśmy i zawsze byliśmy dziećmi Kościoła, choć teraz czujemy się niejako osieroceni. Ludzie różnych wiar są przez Kościół przyjmowani z otwartymi ramionami, my zaś, będąc wiernymi niezmiennej wierze naszych ojców, traktowani jesteśmy jakbyśmy byli poza Kościołem. To tak jakby ojciec rodziny kazał wynieść się swoim dzieciom z domu, żeby zrobiły miejsce dla innych. Taka sytuacja naturalnie byłaby postrzegana jako tragiczna, a jednak znaleźliśmy się w podobnym położeniu. To, co wyznawali nasi przodkowie zostało uznane za nieaktualne i niegodziwe, jak wyraziła Wasza Ekscelencja w swoim komunikacie. Ekscelencjo, nie szukamy sporów ani rozłamów. Pragniemy jedynie czerpać z pełni Tradycji Kościoła i uczestniczyć w liturgii, która przez wieki była źródłem świętości. Nasze doświadczenie mówi jasno: Msza Św. Wszechczasów i nauczanie kapłanów Bractwa nie rozbijają, lecz budują — budują jedność opartą na prawdzie i wierności temu, co Kościół zawsze i wszędzie głosił. Wierzymy, że właśnie w tym tkwi jego prawdziwa odnowa, a przyszłość zależy od zakorzenienia w jego niezmiennym dziedzictwie. Z pokorą prosimy Księdza Arcybiskupa i wiernych o spojrzenie na posługę FSSPX nie przez pryzmat stereotypów i uprzedzeń, lecz przez owoce, jakie rodzi: przez nawrócenia, miłość do sakramentów i głębsze życie chrześcijańskie poświadczone liczbą nowych małżeństw i chrztów. Zachęcamy każdego do wstąpienia do Rycerstwa Niepokalanej, które założone przez św. Maksymiliana Kolbe przetrwało w niezmienionej formie jedynie w FSSPX i na niemalże wszystkich kontynentach pomaga nawracać setki tysięcy osób. Serdecznie zapraszamy Waszą Ekscelencję na Mszę Świętą czy rozmowę. Pozostajemy do stałej dyspozycji Waszej Ekscelencji. Z ogromną radością spotkamy się z naszym Pasterzem i z każdym, kto będzie chciał rozmawiać o sprawach fundamentalnych dla naszego życia i zbawienia. Dla większych rzeczy jesteśmy stworzeni, Księże Arcybiskupie, i tak jak o nas walczono, tak my będziemy walczyć o każdą, kolejną duszę, która zechce oddać się Bogu i Niepokalanej. Bo czy możemy pozwolić sobie na stratę choćby jednej?

Z modlitwą i synowskim oddaniem, Młode rodziny i wierni Kościoła katolickiego korzystający z posługi Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X

Italian POWs Couldn’t Believe Attending Catholic Mass Every Sunday in America

#germanpows #italianpows

During World War II, thousands of Italian prisoners of war were shipped across the Atlantic to camps in America. What they found shocked them: every Sunday, they were allowed to attend Catholic Mass — sometimes even alongside American civilians. This documentary dives into the forgotten story of how faith thrived behind barbed wire, how chaplains ministered to enemy soldiers, and how Sunday worship turned captives into men of dignity again. From Indiana to Texas, discover the Masses that changed how Italian POWs saw America forever.

Przegląd tradycjonalistyczny #163 - Kamil Klimczak, Piotr Błaszkowski