Dziś po godzinie 20.00 Jego Świątobliwość Benedykt XVI opuszcza swój urząd biskupa Rzymu i pasterza Kościoła Rzymsko-Katolickiego.
Dziękujemy Ci Ojcze św., za "Summorum Pontificum”, z uwolnienie Mszy Wszechczasów, za zdjęcie z biskupów Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X z niesprawiedliwej ekskomuniki, za podjęcie rozmów z FSSPX. Owoce Twego pontifikatu jeszcze nie dojrzały, ale jesteśmy pewni, że bez Ciebie sytuacja Kościoła Chrystusowego byłaby jeszcze gorsza. Walka trwa, módl się za nas w ciszy klasztornej, za żołnierzy Chrystusa Naszego Pana.
Red.
Poniżej definicje i stan prawny tej zapomnianej, choć historycznie znanej sytuacji.
Sede vacante (od łac. sedes vacans – „nieobsadzona stolica” lub „pusty tron”; forma sede vacante to ablativus absolutus i znaczy: „przy nieobsadzonej stolicy”; pokr. sedis vacantia – „stan nieobsadzenia stolicy”) – w Kościele katolickim termin określający okres, w którym stolica biskupia jest nieobsadzona.
Kodeks prawa kanonicznego z 1983 stosuje to określenie zarówno wobec wakansu Stolicy Apostolskiej (diecezji rzymskiej – sede Romana vacante), jak i każdej innej diecezji. Sede vacante trwa do momentu objęcia diecezji przez nowego biskupa. Administrowanie jest w tym czasie ograniczone do spraw najistotniejszych, gdyż obowiązuje zasada nihil innovetur (niczego nie należy zmieniać).
Sede vacante Stolicy Apostolskiej rozpoczyna się po śmierci lub rezygnacji papieża. W tym momencie władzę w Stolicy Apostolskiej i w całym Kościele katolickim przejmuje tymczasowo Kolegium kardynalskie z dziekanem na czele. Z kolei w Watykanie administrację przejmuje kardynał kamerling pełniąc w ten sposób funkcję tymczasowej głowy Państwa Watykańskiego. Sede vacante trwa do wyboru nowego papieża przez konklawe. W średniowieczu, a także okresach późniejszych sede vacante trwała nieraz bardzo długo, z różnych powodów. Najdłuższe jej okresy miały miejsce w latach 1241-1243, 1268-1271, 1314-1316.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz