Jak stary jest Twój Kościoł?

Polecamy fejsbukowy apostolat.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=394067367360048&set=a.340270659406386.1073741828.340155186084600&type=1&relevant_count=1

Francja: Zmarł Jan Madiran, wojownik Boga

We wrześniu 2007 r., po ogłoszeniu przez papieża Benedykta XVI motu proprio „Summorum Pontificum”, Jan Madiran napisał: „Przez 37 lat całe pokolenie wojujących katolików, duchownych i świeckich członków Kościoła Wojującego (pokolenia liczącego od 7 do 97 lat), cierpiało bez uległości i otwarcie przeciwstawiało się arbitralnemu zakazowi nałożonemu na tradycyjną Mszę św. Wspominamy naszych zmarłych: kard. Ottavianiego, o. Calmela, o. Rajmunda Dulaca, prał. Renata Pozziego, abp. Lefebvre’a, o. Guérarda; a wśród świeckich: Krystynę Campo, Łucję Quenette, Ludwika Sallerona i Eryka de Saventhema. Papieski gest jest jak powiew wiatru przynoszący słodki pokój ich grobom”.

La Porte Latine, oficjalny serwis internetowy francuskiego dystryktu Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X, zamieścił nekrolog z informacją, że przedwczoraj, 31 lipca 2013 r.,  autor tych słów, jedna ze znakomitych postaci katolickiego tradycjonalizmu, uznany pisarz, dziennikarz i eseista oraz wielki francuski patriota, oddając duszę Bogu dołączył do tego szacownego grona.

Prof. Jacek Bartyzel w swojej książce pt. Umierać, ale powoli. O monarchistycznej i katolickiej kontrrewolucji w krajach romańskich (1815–2000) napisał m.in:

Jean Madiran (…) był wychowankiem Instytutu Katolickiego w Maslacq, założonego i prowadzonego przez wielkich pedagogów, braci André i Henri Charlierów. Debiutował w czasie wojny na łamach „L’Action Française”, po wyzwoleniu zaś pisywał także do „Écrits de Paris”. Na pewien czas związał się z „Rivarolem”; zerwał jednak współpracę w 1958 r., kiedy do redakcji tego pisma wszedł antykatolicko nastawiony pisarz postfaszystowski Lucien Rebatet. W marcu 1956 r. rozpoczął wydawanie bodaj najważniejszego w powojennej historii tradycyjnego katolicyzmu we Francji miesięcznika „Itinéraires”, który z powodu wiernego trwania przy integralnym Depozycie Wiary Katolickiej i za bezkompromisową walkę z progresizmem, socjalizmem i komunizmem został w 1966 r. zdezawuowany przez Episkopat Francji. Było to zapewne bezpośrednio następstwem listu otwartego do biskupów (L’appel aux évêques), który w 1965 r. wystosowali Madiran, Jean Ousset i Michel de Saint-Pierre; jego autorzy jasno napiętnowali wszystkie sposoby destrukcji Kościoła i herezje szerzone za przyzwoleniem, a nierzadko i za aprobatą tych, którzy winni być strażnikami integralności depositum fidei. Notabene, Madiran wykazywał, że pojęcie „integryzm”, ukute przez zwolenników „poprawiania” wiary, a stanowiące przekręcenie pojęcia „całościowy” (intégral), użytego przez papieża św. Piusa X, funkcjonuje jako kalumnia i metoda wykluczania ze wspólnoty katolickiej; to znak napiętnowania, jak żółta gwiazda dla Żydów w hitlerowskich gettach. Pod kierunkiem Madirana „Itinéraires” przeprowadziły także trzy wielkie kampanie polityczne: w obronie masakrowanych Węgier, za ocaleniem Algierii Francuskiej i przeciwko goszyzmowi w maju ’68.

W 1982 r. rozpoczęła się kolejna wielka przygoda duchowa i intelektualna Madirana jako „robotnika w winnicy Pańskiej”: udział w założeniu pierwszego po wojnie (i jedynego do dziś) dziennika tradycjonalistyczno-katolickiego we Francji – „Présent”. Infrastrukturę gazety, która – również bodaj jedyna dziś w świecie – nie zamieszcza reklam, opierając się na sieci abonentów, stworzył niestrudzony animator ruchów katolickich Bernard Antony (Romain Marie). Pierwszym dyrektorem pisma został François Brigneau (1919–2012), który ustąpił w maju 1986 miejsca Madiranowi. (…) Dziennik jest przy tym całkowicie niezależny od jakiejkolwiek partii czy stowarzyszenia. Nie jest organem Frontu Narodowego, choć z J.-M. Le Penem łączy Madirana przyjaźń i współpraca na różnych polach. […] „Présent” deklaruje: „Proklamujemy przywiązanie do naszej ojczyzny, do narodu francuskiego, do jego dziedzictwa, do jego cywilizacji przesiąkniętej chrześcijaństwem. Uznajemy, że cywilizacja chrześcijańska Francji jest istotą narodowego dobra wspólnego, jako że Pan nasz Jezus Chrystus jest rzeczywiście prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Francja, starożytny naród chrześcijański, jest dzisiaj oficjalnie określana jako naród apostatyczny. Trzeba więc, abyśmy byli bardziej wierni naszemu chrztowi, naszej historii i naszemu powołaniu”.

Na imponujący dorobek Madirana składają się m. in.: Filozofia polityczna świętego Tomasza (La philosophie politique de Saint-Thomas, 1948), Oni nie wiedzą, co czynią (Ils ne savent pas ce qu’ils font, 1955), Oni nie wiedzą, co mówią (Ils ne savent pas ce qu’ils disent, 1955), Nie szydzi się z Boga (On ne se moque pas de Dieu, 1957), monografia Brasillach (1958, 1985), List do Jana Ousseta (Lettre à Jean Ousset, 1960), O sprawiedliwości społecznej (De la justice sociale, 1961), Państwo katolickie dziś (La Cité catholique aujourd’hui, 1962), Zasada całości (Le principe de totalité, 1963), Integryzm. Historia pewnej historii (L’Intégrisme, histoire d’une histoire, 1964), Pobożny Maurras (Pius Maurras, 1966), Zgrzybiałość świata. Esej o komunizmie (La vieillesse du monde, essai sur le communisme, 1966, 1975), Herezja XX wieku (L’héresie du XXe siècle, 1968, 1987), Dwie demokracje (Les deux democraties, 1977), Prawica i lewica (La droite et la gauche, 1977), Republika Panteonu (La République du Pantheon, 1982), Prawa człowieka bez Boga(Les droits de l’homme DHDS, 1988, 1995), Kiedy zaczął się zmierzch: cały świat jest w mroku (Quand il y a une éclipse: tout le monde est à l’ombre, 1990), Maurras (1992), Gilson. Kroniki filozoficzne (Gilson. Chronique philosophiques, 1992), Skrajna prawica i Kościół. Odpowiedź (L’extrême droite et l’Eglise. Réponse, 1998). Pomiędzy 1983 a 1985 r. opublikował także trzytomowy wybór artykułów z „Itinéraires” pt. Éditoriaux et chroniques.

Dodajmy jeszcze, iż przywiązany szczególnie do duchowości benedyktyńskiej, a umocniony w tym wieloletnim kierownictwem duchowym i przyjaźnią opata Le Barroux, Dom Gérarda Calveta OSB, Madiran w 1987 r. został oblatem Zakonu św. Benedykta

(źródła: laportelatine.org, konserwatyzm.pl, 1 i 2 sierpnia 2013).

Skała Golgoty w Jerozolimie

Pęknięta skała Golgoty (znajdująca się z prawej strony ołtarza Kalwarii), utożsamiona z tym powstałym, wg. Ewangelii św. Mateusza w momencie śmierci Chrystusa. Uważa się, że przez tą szczelinę klika kropli krwi umierającego Mistrza spłynęło z krzyża na czaszkę pierwszego człowieka (wg. tradycji praojciec Adam został pochowany właśnie pod wzgórzem nazwanym później Gogotą). Miało to podkreślić, że cierpienie Zbawiciela prowadzi do odkupienia win wszystkich ludzi od stworzenia świata. Szczelina w skale za ołtarzem jest wyeksponowana, oświetlona i stanowi główną ozdobą Kaplicy Golgoty. Po jej prawej stronie znajduje się Kaplica Adama. Wzgórze Golgoty zostało oczyszczone do litej skały już podczas budowy pierwszej Bazyliki Grobu Pańskiego w czasach bizantyjskich.