Credo in unum Deum (w skrócie Credo; łac. „Wierzę w jedynego Boga”) zaśpiewacie idąc w niedzielę na Tradycyjną Mszę św.
Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie
wiary lub Symbol konstantynopolitański /(łac.) Symbolum
Constantinopolitanum/, dawniej nie do końca ściśle zwany też Symbolem
nicejskim – chrześcijańskie wyznanie wiary najbardziej rozpowszechnione
wśród tekstów credo używanych współcześnie w liturgiach. Był
dogmatycznym przeciwstawieniem się herezji Ariusza.
Początki Symbolu konstantynopolitańskiego
pozostają w sferze dociekań. Jedna z poważnych hipotez postuluje jako
autora Epifaniusza, biskupa Salaminy na Cyprze. Tekst symbolu
zatwierdzonego na Soborze 381 r. już w 374 r. znany był temu Ojcu
Kościoła, który umieścił go w swym dziele Ancoratus 118,9-13.
Jakiekolwiek byłyby początki, według
jednomyślnej opinii historyków, wbrew potocznym wyobrażeniom, nie może
być mowy o tym, że symbol powstał na Soborze w Konstantynopolu poprzez
dodanie fragmentu o Duchu Świętym do Symbolu ogłoszonego w czasie
poprzedniego Soboru w Nicei w 325 r.[7][8]. Na Soborze chalcedońskim
(451) tekst symbolu został odczytany jako wyznanie wiary Soboru
Konstantynopolitańskiego I (381). Sama nazwa
nicejsko-konstantynopolitański pochodzi dopiero z wieku XVII.
Symbol nicejsko-konstantynopolitański
| Credo in unum Deum, Patrem omnipotentem, factorem caeli et terrae, visibilium omnium et invisibilium. | Wierzę w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. |
| Et in unum Dominum Iesum Christum, Filium Dei unigenitum, et ex Patre natum ante omnia saecula. Deum de Deo, Lumen de Lumine, Deum verum de Deo vero, genitum non factum, consubstantialem Patri; per quem omnia facta sunt. | I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami. Bóg z Boga, światłość ze światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało. |
| Qui propter nos homines et propter nostram salutem descendit de caelis. Et incarnatus est de Spiritu Sancto ex Maria Virgine, et homo factus est. | On to dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił z niebia. I za sprawą Ducha świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. |
| Crucifixus etiam pro nobis sub Pontio Pilato, passus et sepultus est, et resurrexit tertia die, secundum Scripturas, et ascendit in caelum, sedet ad dexteram Patris. | Ukrzyżowany również za nas, pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany. I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo. I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca. |
| Et iterum venturus est cum gloria, iudicare vivos et mortuos, cuius regni non erit finis. | I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych: A Królestwu Jego nie będzie końca. |
| Et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit. | Wierzę w Ducha świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. |
| Qui cum Patre et Filio simul adoratur et conglorificatur: qui locutus est per prophetas. | Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę. Który mówił przez Proroków. |
| Et unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam. | Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. |
| Confiteor unum baptisma in remissionem peccatorum. Et exspecto resurrectionem mortuorum, et vitam venturi saeculi. Amen. | Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. I oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen. |
http://www.piusx.org.pl/modlitewnik/symbola
https://pl.wikipedia.org/wiki/Nicejsko-konstantynopolita%C5%84skie_wyznanie_wiary
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz