Szkoła Bractwa św. Piusa X w Józefowie

"Siejemy,   a   ktoś   zbierze   owoce"

    W Józefowie pod Warszawą funkcjonuje od 2009 roku niepublicz-na szkoła (kształcenie gim­nazjalne i licealne) pod patronatem Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. - W czasach kryzysu Kościoła katolickiego i negowania podstaw cywilizacji europejskiej szkoły oparte na nieprze-mijających wartościach chrześcijańskich stanowią fundament odnowy - przekonuje Ryszard Mozgol, dyrektor gimnazjum i liceum im. św. Toma-sza z Akwinu.

    Szkoły pod patronatem Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X (tzw. lefeb-rystów) obrały za swój głów­ny cel chrześcijańskie wychowanie młodzieży. Stosuje się w nich dyscy­plinę oraz nie łączy chłopców i dziew­cząt w jednej klasie. - Zdarza się, że ludzie pytają o to, jak radzimy sobie, aby w młodzieży nie zrodziła się po­stawa, że są w innej, może lepszej niż powszechna szkole. Najczęściej jednak pytają ci, którzy nie są zain­teresowani naszą placówką. Rodzice, którzy planują posłanie dziecka do naszej szkoły, zadają inne pyta-nie - o to, na ile jesteśmy w stanie ich dzieci uratować od pewnego negatyw-nego wpływu, który aktualnie dają świat i media. Ale nie jest naszym celem tworzenie getta. To byłaby wręcz de­strukcyjna postawa. Naszym celem jest, aby ktoś po pewnym uformowa­niu, po wyjściu ze szkoły był w stanie funkcjonować w społeczeństwie ta­kim, jakie jest dzisiaj. Siejemy, a kto inny będzie zbierał owoce - tłumaczy Ryszard Mozgol.

Wielkość ducha

   Wychowankowie uczestniczą we wspólnej Mszy św., często przystę­pują do sakramentów, poznają cere­monie Kościoła i muzykę sakralną. Według twórców programu naucza­nia, liturgia zdolna jest wykształcić, „z właściwą sobie delikatnością, cno­ty najważniejsze dla chrześcijańskiej duszy”. Uczniowie uczestniczą w Mszy trydenckiej, uczeni są katechi­zmu przedsoborowego. Jak twierdzą przedstawiciele szkoły, rodziców, któ­rzy szukają tego typu placówki, nie trzeba szczególnie przekonywać do tego typu praktyk religijnych. - Są pewne wymogi, z których nie zrezy­gnujemy. Szkoła nie jest otwarta na ekumenizm czy inne nowinki religij­ne. Staramy się formo-wać pozytywnie, aby uczniowie mieli świadomość religijną - opisuje dyrek-tor.

Filozofia i dyscyplina

W hierarchii nauk najważniejsza jest filozofia, następnie nauki huma­nistyczne i historia. W wychowaniu stawia się na dyscyplinę, chociaż sto­suje się ją elastycznie. Uczniowie uczą się muzyki i śpiewu, które mają uszlachet-niać i łagodzić wrażliwość. Pra­ce ręczne rozwijają u uczniów zmysł prakty-czny i ducha służby bliźnim. Ćwiczenia fizyczne i sport dostarcza­ją sposób-ności do spalenia nadmiaru energii i uczą życia w harmonii z ko­legami.

   W trakcie zajęć edukacyjnych w szkole lub w czasie odbywania za­jęć poza terenem placówki (wyjście do teatru, reprezentowanie szkoły w trakcie konkursów itp.) uczniowie zo­bowiązani są do noszenia określonego mundur-ka. Śmiecenie gdziekolwiek (w budynku - np. w szafce, na po­dwórku, ale i poza szkołą) jest wyty­kane jako przejaw niechlujności, ale również arogancji i braku szacunku dla pracy innych osób.

Praca nad sobą

- Wychowanek szkoły katolickiej powinien unikać wszystkiego, co w trakcie zajęć edukacyjnych może roz­praszać, uniemożliwiać skupienie lub oddalać od zasadniczego celu nauki. Stąd zakaz korzystania z telefonów komórkowych, gier i przenośnych od­twarzaczy muzyki. Złamanie zakazu skutkuje zatrzymaniem przedmiotu w depozycie do czasu odebrania przez ro-dziców ucznia - tłumaczy Ryszard Mozgol.

  Każdy z wychowanków jest zobowią­zany do okazywania posłuszeń-stwa wobec przełożonych. W relacjach po­między uczniami wymaga się oka-zy­wania kultury i szacunku. Wzajemne odnoszenie się do siebie bez względu na poziom kształcenia ma być nace­chowane serdecznością i skromnością. 

  Za niestosowne uznaje się skarżenie na kolegów, obmawianie innych lub rzu­canie potwarzy.

  Prośbę o pomoc skierowaną przez innego ucznia wychowanek powi-nien traktować jako wyróżnienie swojej osoby. Udzielenie pomocy bliźniemu staje się okazją do dobrego uczynku, a także kształtowaniem postawy wza­jemnej odpowiedzialności za siebie.

  Nieprzygotowanie do zajęć przeja­wiające się brakiem pracy domowej, potrzebnych pomocy dydaktycznych (podręczników, stroju sportowego, itp.) czy niewykonaniem poleceń nauczy­ciela z poprzedniej lekcji (np. powtó-rzenie materiału lekcyjnego) jest wy­stępkiem wobec nauczyciela, kolegów i koleżanek oraz siebie. Traktuje się je jako marnowanie czasu nauczyciela przeznaczonego na przekazywanie no­wych wiadomości i odbieranie innym prawa do poszerzania wiedzy.

   Wstyd z powodu nieumiejętności samodzielnego poradzenia sobie ze skomplikowanym zadaniem lub trud­nym materiałem traktuje się jako wstyd fałszywy. Jeśli ktoś nie potrafi czegoś zrobić, powinien zapytać lepsze-go od siebie (nauczyciela lub ucznia) i popro­sić o pomoc.

Dziewczęta i chłopcy oddzielnie

Osoby odpowiedzialne za prowadze­nie szkoły podjęły wysiłek jej rozbudo­wy tak, aby powstały odrębne skrzydła dla chłopców i dziewcząt. Spotykają się na przerwach i w czasie wspólnych przedsięwzięć.

- Edukacja monopłciowa odpowiada nowoczesnemu stanowi wiedzy psy­chologicznej i socjologicznej na temat różnic pomiędzy kobietą a męż-czyzną. Stan dzisiejszych badań w dziedzinie socjobiologii, psychologii ewolucyjnej czy antropologii społecznej zadaje kłam egalitarnym podstawom myśle­nia, przyjmowanym przez dzisiejsze środowiska lewicowo-liberalne, femi­nistyczne i gejowskie. Dzisiejsza nasza wiedza wskazuje jednoznacznie, iż ko­edukacja - pedagogika jednolita - jest poważną szkodą dla młodego pokole­nia: deprawuje, wypacza, marnuje ta­lenty, niszczy różnorodność - informuje dyrektor placówki. Pracownicy szkoły powołują się na badania prowadzone w USA od 30 lat, które wskazują na po­głębianie się dysproporcji w poziomie nauki pomiędzy chłopcami a dziew­czętami, jeśli nauka jest prowadzona w zespołach koedukacyjnych. Badania wskazują na rosnący procent chłopców cierpiących na zaburzenia i dysfunkcje edukacyjne, stanowiące przeszkody w procesie zdobywania wiedzy, a po­głębiane przez koedukacyjne metody dydaktycznej pracy, ignorujące efekty badań „płci mózgu”. Odnotowuje się zjawisko rosnących problemów wy­chowawczych
w pracy z chłopcami w szkołach koedukacyjnych. Socjo­lodzy biją na alarm, że ulega zmianie tradycyjny model kobiecości, a młode dziewczyny nie mają zamiaru ani za­kładać rodzin, ani być matkami. - Nie było koedukacyjnej oświaty do czasów rewolucji francuskiej. W encyklice pa­pieża Piusa XI czytamy, że niedozwalanie na koedukację na pewnym etapie kształcenia jest jedną z cech szkoły ka­tolickiej - dodaje dyrektor.

Sztuki wyzwolone

W szkole przywraca się zasady kla­sycznego kształcenia opartego na średniowiecznej idei „sztuk wyzwolo­nych”. Pod pojęciem „gramatyki” kryje się nie tylko pełne opanowanie ojczy­stego języka, pozwalające na świa-do­me porozumiewanie się ze światem, ale znajomość literatury i umiejętność pisemnego wyrażania swoich myśli. „Logikę” traktuje się, jako musztrę intelektu, przy pomocy której uczeń zdolny jest do samodzielnego oddziele­nia prawdy od błędu. „Retoryka” staje się spoiwem łączącym dwie poprzednie dziedziny. Jest ona w równym stopniu sztuką wykorzystywania w dyskusji ar­gumentów, przekonywania do swoich racji i zrozumiałego, klarownego budo­wania wypowiedzi.

  Opanowanie „arytmetyki” to nie tylko nabycie umiejętności wykony­wania operacji matematycznych, ale pojmowanie i zrozumienie wszystkich mierzalnych obszarów życia człowie­ka. „Geometria” pozwala rozumieć zwią-zki, jakie zachodzą pomiędzy licz­bami, kształtami i figurami. „Muzyka” uczy słuchania i kształtuje skłonność do harmonii i poszukiwania piękna. Z kolei „astronomia” obejmuje wszyst­ko, co pojmujemy pod nazwą nauk przyrodni-czych. Tak w skrócie inter­pretuje się główne dziedziny w naucza­niu klasycz-nym.

A podstawa programowa?

- Jak zrealizować to w szkole podpo­rządkowanej państwowym prze-pisom? Nie jest to niemożliwe, choć wymaga sporo wysiłku i wielu lat pracy. W obec­nej sytuacji szkoła zobligowana jest do realizowania podstawy progra-mo­wej, która stanowi minimalny zakres wiadomości i umiejętności wyma-gany przez państwo. Realizacja części zasad ideowych odbywać się może
na progra­mowych zajęciach przewidzianych dla odpowiedniego typu szkół (np. odpo­wiedni dobór lektur z języka polskie­go, katolicka tematyka historii), reszta należy do starannie dobranego zesta­wu zajęć dodatkowych - informuje Ry­szard Mozgol. Należą do nich zajęcia z katechizmu katolickiego (przedsoborowego), zajęcia z języków klasycznych (łaciny i greki), filozofia, etyka katolic­ka czy zajęcia teatralne i retoryka.

W szkole płaci się czesne, wynoszące około tysiąca zł miesięcznie. Uczniowie pochodzą z całej Polski i kilku innych krajów europejskich (Węgry, Białoruś, Ukraina, Niemcy).

 Rafał Pazio

NCzas, 4-11 stycznia 2014, nr 1-2 (1233-1234)

link do szkoły: http://www.akwinata.edu.pl/